Od zabójczyni po królową – seria Szkalny Tron Sarah J. Maas pod lupą

Raczej każdemu, kto interesuje się literaturą fantastyczną, obił się o uszy tytuł „Szklany Tron” autorstwa Sarah J. Maas. Jest to „tale as old as time”. Piękna dziewczyna, która wraz z fabułą odkrywa przed nami coraz to nowe elementy swojego dziedzictwa. Księżniczka, zabójczyni, królowa to tylko kilka tytułów głównej bohaterki. Co ciekawe często porównywana jest do współczesnej wersji „Kopciusza”, ale do tego odniosę się zdecydowanie później.

Krótko o fabule książki Szklany Tron

Na początku poznajemy Calaene Sardothien najmłodszą i najsławniejszą skrytobójczynię w królestwie Adarlanu, która w wyniku spisku zostaje pojmana, a później skazana na dożywotnią pracę w kopalni soli w Endovier. W pierwszym tomie poznajemy okoliczności, w jakich dziewczyna zostaje uwolniona z kopalni i jej przygotowania do morderczego turnieju o tytuł królewskiego zabójcy oraz kolejne jego etapy. W tle powoli zaczyna wychodzić na światło dzienne się zupełnie inna rozgrywka. Kolejny tom ukazuje nam dalsze losy bohaterki, jej zlecenia, a także zaangażowanie w działania grupy spiskującej przeciwko Królowi odpowiedzialnemu za śmierć rodziny Calaeny. Aby ją chronić, jej przyjaciele oddelegowują ją do dalekich krajów pod pretekstem ochrony. Następne tomy ukazują nam prawdziwą tożsamość Calaene, jej rozwój, przemianę i pęd, by odnaleźć siebie. Dostajemy tu nowych antagonistów, nowych sojuszników. Wszystko to, co do tej pory przeżyła główna bohaterka, prowadzi do konfliktu zbrojnego, który niezauważalnie ewoluując w opowieść o starożytnej magii, bóstwach i konflikcie słabych sił światła z mocami ciemności. Ot klasyczek.

Czy warto przeczytać tę serię?

Według mnie warto. Należy zaznaczyć, że pierwsza część serii była jednocześnie debiutem literackim autorki. Wraz z postępem historii postępował również jej progres. Widać to wyraźnie szczególnie teraz, gdy mamy dostępną całą serię i czytamy ją „na wdechu”. Bo szczerze? Dokładnie tak się ją czyta. Autorka znana jest z tego, że w jej powieściach wszystko prowadzi do konkretnego celu i jest w tym skrupulatna. Nie dostaniemy tutaj wątku, który nie zostałby zakończony. Mamy dużo plot twistów i często, gdy już myślimy, że wiemy, do czego prowadzi pewien ciąg zdarzeń, to okazuje się, że nie jest to to, czego oczekiwaliśmy. Właśnie ta wielowymiarowość, dobre rozegranie akcji sprawia, że bohaterka książki traktowana jest jako tzw. comfy person.

Bohaterowie książki Szklany Tron

Odnoszę wrażenie, że na początku stworzeni byli bardzo schematycznie. Mozemy liczyć też na bardzo popularny zabieg trójkąta miłosnego. Mamy dwóch mężczyzn zakochanych w głównej bohaterce. Każdy z bohaterów ma klasyczne cechy odpowiednie do roli, którą pełni. Mamy Doriana – rozwydrzonego, pełnego pychy księcia; Chaola – bardzo wycofanego, powściągliwego kapitana straży; Calaene – krnąbrną, wyniosłą i naiwną zabójczynię. W dalszych częściach dostajemy kolejnych bohaterów tych główniejszych i pobocznych. Pojawiają się nowe wątki, romanse. Bohaterowie odzyskują zaginionych bliskich, innych tracą.

Co z tym „Kopciuszkiem”? Często spotykanym zabiegiem szczególnie przez początkujących autorów, ale również przez tych doświadczonych jest wzięcie baśni i wokół przekazu i tej historii stworzenie własnej. Szklany tron porównuje się właśnie do takiej adaptacji baśni. Może gdyby była to jednotomowa nowela, jeszcze bym się z tym zgodziła. Przy tym, co otrzymujemy, zdecydowanie nie mogę się z tym zgodzić. Kopciuszek to baśń, z której dla mnie płyną dwa morały – warto uwierzyć w marzenia oraz że do szczęścia i spełnienia tych marzeń potrzebny nam facet – wiem, ma to wydźwięk feministyczny, ale takie są realia. Tutaj dostajemy silną kobietę, która nauczona doświadczeniem robi wszystko po swojemu, zdradzając wszystkim urywki. Oczywiście dostaniemy łzawe love story, ale mimo wszystko dziewczyna idzie po swoje. W ogólnym rozrachunku jest to zdecydowanie książka dla kobiet. Jeżeli lubujesz się w lżejszej literaturze, zdecydowanie jest to pozycja dla Ciebie.